Λαβράκι

Το λαβράκι μαζί με την τσιπούρα, από πλευράς διατροφικής αξίας, ανήκουν στα περιζήτητα ψάρια της Μεσογείου, καθώς είναι πλούσια στα λιπαρά οξέα ω-3. Είναι ένα από τα κύρια ψάρια για τις ιχθυοκαλλιέργειες.

 

Το λαβράκι θεωρείται εκλεκτό ψάρι στην ελληνική κουζίνα, ενώ χρησιμοποιείται για διατροφή και από άλλους λαούς. Μπορεί να μαγειρευτεί με πολλούς τρόπους, π.χ. στη σχάρα, στον ατμό, στον φούρνο κ.α. 

 

Το λαβράκι έχει σύνηθες μήκος 40 με 65 εκατοστά και βάρος 300 γραμμάρια με 7 κιλά, ενώ μπορεί να φτάσει σε μήκος το ένα μέτρο και βάρος τα 15 κιλά. Έχει καταγραφεί ότι μπορεί να ζήσει μέχρι 15 χρόνια. Το σώμα του είναι επιμήκες. Το όνομα δικέντραρχος έχει να κάνει με την παρουσία στο σώμα του δύο ραχιαίων πτερυγίων: το πρόσθιο τριγωνικό και το οπίσθιο τραπεζοειδές. Έχει ασημί χρώμα, ενώ τα μικρά ιχθύδια φέρουν μαύρα στίγματα σε πλάτη και πλευρά. Το ασημί είναι λίγο πιο σκούρο στη ράχη και πιο ανοικτό στην κοιλιά (φαινόμενο της αντισκίασης).

 

Ζει σε παραλιακά ύδατα, σε βάθος μέχρι 100 μέτρων. Αντέχουν σε μεγάλες μεταβολές αλατότητας και θερμοκρασίας του νερού. Είναι κυρίως ψάρι της ανοικτής θάλασσας, αλλά πλησιάζει σε υφάλμυρα και γλυκά νερά, όπως σε λιμνοθάλασσες και εκβολές ποταμών. Θεωρείται ότι έχει καλή όραση και βλέπει καθαρά και στο σκοτάδι – ώρα κατά την οποία κυνηγάει. Τρέφεται κυρίως με άλλα ψάρια,όπως γοβιούς, κέφαλους, ζαργάνες, ενώ δεν λέει όχι σε μαλάκια, όπως σουπιές, καλαμαράκια, χταπόδια και μοσχούς (μοσχοχτάποδα). Ακόμα, τρέφεται με γαρίδες και καβούρια, ακόμα και σκουλήκια. Τα μικρότερα ψάρια του είδους τρέφονται περισσότερο με ασπόνδυλα, όπως μαλάκια, γαρίδες και αμμοσκούληκα.