Βαδίζω αργά στο πλακόστρωτο που οδηγεί μπροστά από την εκκλησία, λες και περιπλανιέμαι όλη αυτή την ώρα μόνο και μόνο για να φτάσω ως εδώ.
«Ε, και λοιπόν, τι κολλάς; Η ζωή συνεχίζεται…» λέω με το νου μου, μα μόλις αντικρίζω τα μαρμάρινα σκαλιά βουρκώνουνε τα μάτια μου, ενώ εκείνα, σα να μου φαίνεται πως μου χαμογελούν με ένα λευκό, κατεργάρικο χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που μέσα από τη παγερή του λευκότητα κρατάει ακόμη, ανάμεσα στα δόντια του, αιχμάλωτα τα όνειρά μου. Βλέπω εκεί, μπροστά μου, το νυφικό, τα στέφανα, τα δώρα, τις μπομπονιέρες, τις λαμπάδες, να σπαρταράνε σφηνωμένα ανάμεσα στα σκαλοπάτια και κλαίγοντας να με εκλιπαρούν να κάνω κάτι να τα  σώσω.
 

Κι ενώ ο κόσμος γύρω μου γίνεται ντεκόρ, βλέπω το προαύλιο της εκκλησίας να γεμίζει ανθρώπους επίσημα ντυμένους - δικοί του όλοι, εγώ μόνο τον Ιάκωβο έχω καλέσει - κι εμένα, να σέρνω μεγαλόπρεπα την ουρά του νυφικού, σκαλί-σκαλί, μέχρι το πλατύσκαλο όπου με περιμένει ο Νόντας με μια μικρή, εξωτική ανθοδέσμη στο χέρι. Τον πλησιάζω έτοιμη να πάρω το φιλί που θα επισφραγίσει την αιώνια ένωσή μας μα καθώς εκείνος μου προσφέρει την ανθοδέσμη του,  τα πολύχρωμα εξωτικά λουλούδια γιγαντώνονται ανάμεσά μας και μου κρύβουν απειλητικά τη θέα όλου του κόσμου.
 

Κλείνω τα μάτια να μη δω τι θα μπορούσε να ακολουθήσει αν αύριο το βράδυ στις εννιά έκανα το λάθος να τον παντρευτώ και επιταχύνω το βήμα μου.
 

Κατηφορίζω προς την εκκλησία της αγίας Παρασκευής, πιο μπερδεμένη ακόμη από πριν. Τα πόδια μου πονούν απ΄ το περπάτημα και τα αισθάνομαι πρησμένα μέσα στις ψηλοτάκουνες γόβες μου, ενώ το  μυαλό μες στο κεφάλι μου έχει παγώσει εντελώς, από το κρύο, το ξενύχτι και την ένταση. 
Τέτοιο ψοφόκρυο, Οκτώβρη μήνα, έχουμε να δούμε χρόνια. Σύννεφα φορτωμένα με βροχή σκοτεινιάζουνε τη μέρα και το τσουχτερό αγιάζι που περνάει μέσα από τ΄ ανάλαφρα ρούχα μου,  μου τρυπάει το κόκαλο μέχρι το μεδούλι.
 

Και να που στο επόμενο βήμα μου, καραδοκεί ο βερζεβούλης, κρυμμένος στο πλακόστρωτο, κάτω από μια ξεκολλημένη πλάκα.
Σκοντάφτω, παραπατάω, πέφτω σε μια γριούλα επάνω που σέρνει πίσω της ένα καρότσι λαϊκής και παίρνω σβάρνα το καρότσι της. Κατρακυλάει ένα λάχανο, ακολουθεί το κουνουπίδι, τα μήλα αδειάζουνε στα πόδια μου, τα λεμόνια παίρνουνε τη κατηφόρα και ξεζουμίζω κάτω από τις γόβες μου ένα μάτσο μαϊντανό.
   «Συγνώμη», της λέω αμήχανα.
«Στραβομάρα» γρυλίζει η γριούλα και απλώνει τα οστεώδη, τρεμάμενα χέρια της σε μια μούντζα μεγαλοπρεπή.
Κάποιοι περαστικοί που σταματούν συνηγορούν με τη γριά και με δικάζουν με το βλέμμα τους, ενώ, πιο πέρα, μια παρέα σχολιαρόπαιδα που δείχνουνε ν΄ απολαμβάνουν τη σκηνή, με κοιτάζουνε αυθάδικα, κάτι τιτιβίζουν μεταξύ τους και ξεραίνονται στα γέλια.

Παρατάω τη γριούλα σύξυλη με το καρότσι αδειανό και τρέχω προς τη λεωφόρο να προλάβω το φανάρι που είναι ακόμη πράσινο για τους πεζούς. Μα δεν το προλαβαίνω, ίσα που φτάνω τρέχοντας μέχρι το ρείθρο του πεζοδρομίου και σταματώ εκεί, ενώ πίσω μου ακούω βήματα βιαστικά να με ακολουθούν.
Τα βήματα με πλησιάζουν χωρίς να σταματούν και μια γυναίκα ντελικάτη με μακριά μαλλιά, που δείχνει ν΄ αψηφά τον κόκκινο σηματοδότη, με προσπερνά και διασχίζει κάθετα τη λεωφόρο.

Η μικρή, πνιχτή κραυγή που μου βγαίνει αθέλητα, δεν αποτρέπει το κακό. Ένα σκούρο αυτοκίνητο που πέφτει επάνω της χωρίς καθόλου να φρενάρει, τη παρασύρει, τη τινάζει στον αέρα σαν άδειο σακί και τη ξαπλώνει μπρούμυτα στη λεωφόρο.

Και είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που βλέπω τη ζωή μου να παίρνει ανάποδες στροφές, ενώ…
 

Έτσι γεννήθηκε τούτο το βιβλίο

Συχνά, όταν ακούω κάποιον να μου λέει «να είσαι ο εαυτός σου», αναρωτιέμαι ποιόν εαυτό ακριβώς εννοεί;
Εκείνον που μέσα από το φάσμα της ανθρώπινης εμπειρίας μου γνωρίζω εγώ; Όσο τον γνωρίζω.
Εκείνον που οι άλλοι πιστεύουν ότι γνωρίζουν για μένα; Που δεν γνωρίζουν.
Ή μήπως εκείνον τον άλλον τον εναλλακτικό εαυτό μου που ο εξαναγκασμός της εξουσίας κάποιων διαμόρφωσε για μένα; 
Και ενώ ο εαυτός μου απαρτίζεται από τις δικές μου ποιότητες, τις δικές μου εμπειρίες, τα συναισθήματά μου, τα βιώματα, τις σκέψεις, τις επιλογές και τις συμπεριφορές μου, μπορεί κάποιος να ορίσει πώς να είμαι, ή να μην είμαι, ώστε να είμαι ο εαυτός μου;
Όχι, δεν μπορεί. Γιατί κανείς δεν υπάρχει σαν εμένα, δεν υπήρχε και ούτε θα υπάρξει ποτέ. Γιατί εγώ, όπως κι εσείς, όπως και ο καθένας πάνω σ΄ αυτό το πλανήτη, είμαστε όντα μοναδικά.
Αυτές λοιπόν οι σκέψεις ήταν το βασικό ερέθισμα που με οδήγησε να γράψω τούτο το βιβλίο. Το δικαίωμα στη μοναδικότητα κάθε ανθρώπινου πλάσματος. Μια μοναδικότητα κρυμμένη κάτω από τους αλλεπάλληλους μανδύες του κοινωνικού εξαναγκασμού. Μια μοναδικότητα που χρειάζεται πολύς κόπος για να βγει στην επιφάνεια και πολύ μεγάλο τσαγανό να επιβάλουμε στους άλλους να την αποδεχτούν.
Έτσι, το κυρίαρχο πάθος της Κατιάννας, της κεντρικής ηρωίδας αυτής της ιστορίας είναι να βιώσει τη μοναδικότητά της. Να τη βρει, να τη βιώσει και να επιβάλλει στον περίγυρό της αυτή της τη μοναδικότητα που θα την απαλλάξει απ΄ όλες τις ετικέτες που έχουν κολλήσει επάνω της οι άλλοι - ξεκινώντας από την ίδια της τη μάνα - και ταυτόχρονα θα τη λυτρώσει από έναν τυραννικό, επίπλαστο εαυτό.
Η Κατιάννα, για τη μάνα της, ήταν η αντανάκλαση του αόρατου. Το υποκατάστατο του παιδιού που της έκλεψαν.
Για τη γιαγιά, το γρουσούζικο παιδί που ποτέ δεν ξεφορτώθηκε.
Κι όσο για την ίδια, εκείνη πίστευε πάντα πως είναι δύο Κατιάννες μαζί, αφού μεγάλωσε μ΄ ένα «αυτό» να κατοικεί εντός της, κολλημένο στα σπλάχνα της, κι εκείνη, κάθε στιγμή της ζωής της να βρίσκεται αντιμέτωπη μαζί του.
 

Και… κάτι για μένα

Γεννήθηκα στο Κυριάκι το 1951.
Στη ζωή μου βάδιζα πάντα μέσα από τις σκιές των ονείρων μου
 κουβαλώντας εντός μου το θαύμα των άλλων.
Για ν΄ αντέξω τους άλλους εντός μου επινόησα τις αλήθειες μου.
Τις επινοημένες αλήθειες μου μετουσίωνα σε λέξεις
και τις λέξεις σε βιβλία, τα οποία εκπέμπουν
το απαύγασμα της ανθρώπινης αύρας μου
που συνοικεί με την αύρα των άλλων.
Μέχρι που έγραψα και τούτο το βιβλίο,
όπου εντόπισα πού σταματάει το θαύμα των άλλων.
Τι ακριβώς δεν είμαι εγώ.
 

                                      Με σεβασμό και αγάπη στον αναγνώστη
                                                        Λίτσα Καραμπίνη.