Κώστας Καρυωτάκης

Ο Κώστας Καρυωτάκης γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1896 στην Τρίπολη. Γονείς του ήταν ο νομομηχανικός Γεώργιος Καρυωτάκης και η Κατίγκω Σκάγιαννη. Εξαιτίας των μεταθέσεων που έπαιρνε συχνά ο πατέρας του, η οικογένειά του αναγκάστηκε να αλλάξει πολλές φορές τόπο κατοικίας. Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια μοιράστηκαν μεταξύ Λευκάδας, Αργοστολίου, Λάρισας, Πάτρας, Αθήνας, Καλαμάτας και Χανίων. Αποφοίτησε από το 1ο Γυμνάσιο Χανίων το 1913 με βαθμό «Λίαν Καλώς». Το διάστημα της διαμονής του στην πόλη της δυτικής Κρήτης δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα σε παιδικά περιοδικά, ενώ υπάρχει και αναφορά του ονόματός του στον διαγωνισμό διηγήματος της Διαπλάσεως των Παίδων.

 

Περισσότερα λογοτεχνικά έργα δημοσίευσε όσο φοιτούσε στη Νομική Σχολή Αθηνών, την περίοδο 1914-1917. Το 1919 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Ο Πόνος των Ανθρώπων και των Πραμάτων. Δύο χρόνια αργότερα δημοσίευσε τη συλλογή Νηπενθή και το 1927 τη συλλογή Ελεγεία και Σάτιρες, στην οποία περιλαμβάνονται και 18 μεταφράσεις του ίδιου.

 

Παρότι επιχείρησε για ένα διάστημα να ασκήσει τη δικηγορία, δεν κατάφερε να δημιουργήσει έναν κύκλο ανθρώπων που θα του πρόσφερε πελατεία. Αναζήτησε τότε κάποια θέση δημοσίου υπαλλήλου. Διορίστηκε υπουργικός γραμματέας στη νομαρχία Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια μετατέθηκε σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες μέχρι που το 1928 τοποθετήθηκε σε υπηρεσία της Πρέβεζας. Ενδεχομένως, στις πολλές μεταθέσεις του έπαιξαν κάποιον ρόλο οι αντιβενιζελικές πεποιθήσεις της οικογένειάς του.

 

Οι συνθήκες της αυτοκτονίας του τον Ιούλιο του 1928 παραμένουν έως και σήμερα ένα μυστήριο. Το τελευταίο σημείωμά του έχει υπάρξει αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης πολλών επιστημόνων. Στο υστερόγραφό του πάντως ανέφερε ότι είχε προσπαθήσει και στο παρελθόν να δώσει τέλος στη ζωή του, αλλά απέτυχε. Με μια δόση ειρωνείας, που χαρακτήριζε τη γραφή του, έγραψε: «Και για ν’ αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν διά θαλάσσης. Oλη νύχτα απόψε, επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγομένου».