«Ελάτε, από κοινού να καταργήσουμε τους νόμους της διαπλοκής» έλεγε ο νυν πρωθυπουργός στον πρώην, πριν τελικά τον αντικαταστήσει. Και το πώς άλλαξαν τα πράγματα στα δημόσια έργα με την κατάργηση του «μαθηματικού τύπου», το πώς πέτυχε η κυβέρνηση στο θέμα του «βασικού μετόχου», αρκούν για να μην πολυλογούμε. Αλήθεια, εκείνη η «μη σύννομη» έκθεση Ζορμπά τι απέγινε; Κάηκε στην Πελοπόννησο; Ή μήπως αντικαταστάθηκε από άλλη «σύννομη»;

 

 

-Πότε; 5 Μαρτίου 2008, μάλιστα! Μια μέρα πριν απ’ τη σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες! Τώρα, τι να πιστέψουμε; Ότι περίμενε, περίμενε ο Πρωθυπουργός 4 χρόνια και εντελώς συμπτωματικά, απρόσμενα και αναπάντεχα, συνέπεσε το θέμα που θα σάρωνε στα δελτία ειδήσεων με την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής για την οποία ο Πρωθυπουργός δηλώνει υπερήφανος; Δηλαδή, πόσο κακή θεωρεί ο Πρωθυπουργός τη στάση του θείου, Κωνσταντίνου Καραμανλή; Πόσο εξωπραγματική και ληγμένη θεωρεί την απόφαση των πολιτικών αρχηγών του 92; Γιατί δεν αφήνει μια εβδομάδα στην κοινή γνώμη να χαρεί το πρώτο βέτο; Επειδή αυτό είναι «διαδικαστικό»; Αφού ο Πρωθυπουργός εκφράζει τη θέση των 4 κομμάτων, ο ίδιος δεν θα έχει το μερίδιο του λέοντος στην τιμή και τη δόξα; Γιατί θέλει να επισκιάσει μια αναμφισβήτητη επιτυχία, βάζοντας ένα άλλο θέμα μπροστά, που εν μέσω της απεργίας στη ΔΕΗ, κοντεύει να γίνει κι αυτό άφαντο;

 

Τα ίδια πρόσωπα δεν μπορεί να είναι θύματα και θύτες. Αν αυτό συμβαίνει, έχουμε να κάνουμε με υποκρισία. Ζητά ο ανακριτής από τη Βουλή τα στοιχεία για τη χρήση του ηλεκτρονικού δικτύου των υπολογιστών της προκειμένου να διαπιστώσει ποιος έστειλε τα «εκβιαστικά μηνύματα». Ο Γ.Γ. της Βουλής τα διαβιβάζει στο Νομικό Συμβούλιο του κράτους και αργότερα εκδίδεται από τη Βουλή η ανακοίνωση «δεν κατέστη δυνατός ο εντοπισμός του χρήστη, διότι…». Οι βουλευτές-υπουργοί που υπέβαλαν μηνύσεις τι έχουν να δηλώσουν και πώς θα προστατευτούν στο μέλλον;

 

Και στην Παιδεία; πέρασαν 4 χρόνια με την κυβέρνηση να δηλώνει ότι α) παρέλαβε οικονομικό χάος, β) δεν προλαβαίνει ν’ ασχοληθεί με το σύνολο, θ’ ασχοληθεί μόνο με την τριτοβάθμια, επειδή η αλλαγή στην παιδεία θα γίνει από τους αυριανούς εκπαιδευτικούς. Μόλις επανεξελέγη η κυβέρνηση με δεδομένο ότι το α επιχείρημα είχε εξαντληθεί, θυμήθηκε ότι η χρηματοδότητση στην παιδεία μετριέται σε απόλυτα ποσά και όχι σε ποσοστά επί του εθνικού προϊόντος. Πόσοι από την αντιπολίτευση, πόσοι δημοσιογράφοι, πόσοι συνδικαλιστές της παιδείας ρώτησαν κάτι, το έκαναν πρώτο θέμα; Η κυβέρνηση των «εθνικών προτεραιοτήτων» τελικά μας λέει ότι δεν θα επενδύσουμε στην παιδεία, ακόμα κι όταν αυξάνεται ο εθνικός πλούτος (πόσο αυξήθηκε κ. Αλογοσκούφη μ’ εκείνη τη λογιστική αναθεώρηση;) και άπαντες σιωπούν; Έχουμε όμως και αντιφάσεις: Τι είπε η αντιπολίτευση και οι συνδικαλιστές όταν ο Ευριπίδης Στυλιανίδης ξέχασε το δόγμα της απόλυτης μέτρησης και περηφανεύτηκε για την επί του ΑΕΠ ποσοστιαία ευρωπαϊκή μας πρωτιά στη χρηματοδότηση; Κι εκείνα τα ευρυζωνικά δίκτυα στα σχολεία τι έγιναν; Αν για όσα θέματα απαιτούνται χρήματα μόνον, η κυβέρνηση αδυνατεί, τότε τι να περιμένουμε στα πιο δύσκολα; Να θυμηθεί π.χ. τις ευθύνες του Π.Ι. στην υπόθεση του βιβλίου της Ιστορίας; Τις ευθύνες που εκτός από την κυβέρνηση ξέχασαν και οι συνδικαλιστές; Που μαζί με τους δημοσιογράφους ξέχασαν επίσης να ρωτήσουν τον υπουργό Παιδείας πώς γίνεται να τοποθετεί στο Π.Ι. αυτούς από τους οποίους λίγες μέρες πριν είχε ζητήσει τις παραιτήσεις;

 

Μήπως όμως δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε με τέτοια θέματα; Μήπως οι τίτλοι έγκαιρα φανερώνουν -όπως άλλωστε είναι ο ρόλος τους- το περιεχόμενο; Και μήπως σηματοδοτείται το εκάστοτε περιεχόμενο από λέξεις κλειδιά που σκόπιμα επιλέγονται; Πότε και γιατί μετονομάστηκε το «Υπουργείο Υγείας» σε «Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης», το «Υπουργείο Εργασίας» σε «Υπουργείο Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας»; Πριν 4 χρόνια ακριβώς! Το πόσο θετικά χρησιμοποιείται ο συμπλεκτικός σύνδεσμος «και» στη γλώσσα της πολιτικής το γνωρίζουμε από πείρα. Η μετονομασία δε της «εργασίας» σε «απασχόληση» μάλλον θα έπρεπε να είχε προκαλέσει την προσοχή μας έγκαιρα. Εκτός από τις σκόπιμες μετονομασίες βέβαια, έχουμε και αυτές που προκαλούνται από πρόχειρες μεταβιβάσεις αρμοδιοτήτων. Μήπως κάποιος γνωρίζει τις διαφορές κυβερνητικών αρμοδιοτήτων μεταξύ «κοινωνικής αλληλεγγύης» και «κοινωνικής προστασίας»; (παλιότερα είχαμε παραπλήσιες αλλαγές-επικαλύψεις αρμοδιοτήτων που οδήγησαν τελικά το «Υπουργείο Βιομηχανίας, Έρευνας και Τεχνολογίας» να ονομαστεί «Υπουργείο Ανάπτυξης»!).

 

 «Ο απόλυτος στόχος της εκπαίδευσης είναι η Παιδεία..». Πότε και πού ειπώθηκε αυτό; Στη Βουλή, 18-12-07, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό (σ. 2775). Ποιος το είπε; Ο Υπουργός Ευριπίδης Στυλιανίδης. Γιατί; Στην προσπάθεια να καταδείξει ότι ως νέος υπουργός δεν σκοπεύει ν’ ασχοληθεί μόνο με το συνήθη στόχο της πληροφόρησης και επαγγελματικής κατάρτισης. Πέρα από αυτήν την ομολογία, που θίγει και τον Πρωθυπουργό, καθόσον δεν εξαιρεί την προηγούμενη κυβερνητική θητεία, μπορεί κάποιος να πειστεί με βάση την ακρίβεια της δήλωσης; Αν η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ έχει στόχο την ΠΑΙΔΕΙΑ επειδή η παιδεία δεν είναι μόνο εκπαίδευση, τότε να με συγχωρείτε, όλη η επόμενη παράγραφος για το τι είναι «παιδεία», μάλλον σημαίνει ότι το αρμόδιο υπουργείο στη δευτεροβάθμια ας πούμε, θα συνεχίσει να ελέγχει με κάθε λεπτομέρεια την «ΥΛΗ», αξιολογώντας και πάλι ποσοτικά την παιδεία. Όσο για την αξιοκρατία…

 

Για το συνδικαλισμό της παιδείας ήδη είπαμε. Αν θυμηθούμε όμως, ότι στο συνδικάτο της δευτεροβάθμιας ο δάσκαλος ονομάζεται «λειτουργός» της «εκπαίδευσης», τότε ίσως μπορούμε πιο εύκολα να εξηγήσουμε πώς ο συνδικαλισμός της ΟΛΜΕ συμβιβάζεται με τη διαχείριση της ωρομισθίας που διαλύει τα σχολεία και μόνο στα μεγάλα ζόρια η ΟΛΜΕ θυμάται την «πάγια» θέση της, που είναι η κατάργησή της.

 

Σε μικρά, μεσαία και μεγάλα πολιτικά θέματα: εκεί που υπάρχει πρόβλημα στο περιεχόμενο, συχνά θα δούμε και πρόβλημα στον τίτλο. Μια προσεκτικότερη ματιά στη συνέπεια ή στην αντίφαση μεταξύ τίτλου και περιεχομένου θα μας γλυτώσει από χαμένο χρόνο.

 

Πηγή: e-selides