Φανταστείτε μια ομάδα γονέων, από αυτούς των οποίων τα παιδιά δεν μπορούν να προσέλθουν στα σχολεία λόγω των καταλήψεων, να πήγαινε στον υπουργό Παιδείας κ. Στυλιανίδη και να του ζητούσε να τους δώσει τη δυνατότητα να λειτουργήσουν ένα δικό τους Γυμνάσιο ή Λύκειο χρηματοδοτούμενο κατά 80% από το κράτος. Ο υπουργός, υποθέτω, θα τους άκουγε ευγενικά και μετά θα τους έστελνε σπίτια τους, διερωτώμενος αν είχαν σώας τας φρένας τους. Διότι εδώ είναι Ελλάδα, όπου τέτοιου είδους πρωτοβουλίες θεωρούνται εξωγήινες. Ακόμα και οι πολιτικές δυνάμεις που δεν χάνουν ευκαιρία να θριαμβολογούν για τις πρωτοβουλίες της «κοινωνίας των πολιτών» ή να πρωτοστατούν στην υποστήριξη των «κοινωνικών κινημάτων» θα αντιμετώπιζαν με τρόμο μια τέτοια ενέργεια.
Αντίθετα, τέτοιες πρωτοβουλίες είναι περίπου αυτονόητες σε χώρες όπως η Δανία. Εκεί ομάδες γονέων έχουν το δικαίωμα να στήσουν το δικό τους σχολείο, να προσλάβουν δασκάλους ή καθηγητές και να ζητήσουν από το κράτος ή τις δημοτικές αρχές ένα μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης της λειτουργίας τους. Επίσης στη Δανία ένας νόμος που ψηφίστηκε το 2005 επιτρέπει σε κάθε γονιό να επιλέγει αν θα στείλει τα παιδιά του σε ιδιωτικό η δημόσιο εκπαιδευτήριο. Στην περίπτωση που επιλέξει ιδιωτικό ίδρυμα τα δίδακτρα θα καλυφθούν από το κράτος.

Φυσικά αυτές οι καταστάσεις δεν δημιουργήθηκαν από μόνες τους με θεία επιφοίτηση. Θέλει δουλειά πολλή για να γυρίσει ο ήλιος, όπως έλεγε και ο ποιητής. Πάνω απ' όλα χρειάζεται συνειδητοποιημένους πολίτες που είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους και τα δικαιώματα των παιδιών τους. Κάτι το οποίο έχει η Δανία και το οποίο απουσιάζει στην Ελλάδα. Οπως δείχνει άλλωστε η ιστορία που ακολουθεί:

Οπως συμβαίνει και αλλού έτσι και στη Δανία τα τελευταία έτη παρατηρήθηκε μια περικοπή στις δημόσιες -δημοτικές- δαπάνες που αφορούν τα νηπιαγωγεία και τους παιδικούς σταθμούς. Αυτό είχε αποτέλεσμα την επιδείνωση της λειτουργίας τους που έπαιρνε τη μορφή μείωσης των θέσεων, δυσαρέσκειας και απεργιών του διδακτικού προσωπικού, αύξησης των γραφειοκρατικών διαδικασιών κ.λπ.

Αυτό οδήγησε πολλούς γονείς να προσπαθήσουν να πάρουν τους σταθμούς στα χέρια τους. Ετσι, ζήτησαν από τις δημοτικές αρχές να τους παραχωρήσουν τη δυνατότητα λειτουργίας τους ως μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων. Οπως και έγινε. Με την πράξη της παραχώρησης οι γονείς απέκτησαν την πλήρη νομική και οικονομική ευθύνη γι' αυτά τα ιδρύματα.

Ετσι, σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισαν να εμφανίζονται σε όλη τη Δανία «ιδιωτικοί» παιδικοί σταθμοί και νηπιαγωγεία, η διοίκηση των οποίων είχε παραχωρηθεί από τις δημοτικές αρχές στους γονείς. Με αποτέλεσμα να παρατηρηθεί μια εκρηκτική αύξηση στον αριθμό αυτών των ιδρυμάτων. Ετσι, μέσα σ' ένα έτος ο αριθμός αυτών των ιδρυμάτων αυξήθηκε από 19 σε 70 σε όλη τη χώρα.

«Οι δημοτικές αρχές», δήλωνε στα ΜΜΕ της χώρας ένας από τους πρωτεργάτες του κινήματος της «ιδιωτικοποίησης» των παιδικών σταθμών, «θα πρέπει να εγκαταλείψουν την προσπάθεια να παρέχουν νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς διότι η κοινωνία των πολιτών και οι απλοί άνθρωποι μπορούν να προσφέρουν καλύτερα -και πρέπει να το κάνουν- τέτοιες γενικές κοινωνικές υπηρεσίες. Οι δημοτικές αρχές θα πρέπει να περιοριστούν στο να φροντίζουν τα παιδιά με ειδικές ανάγκες».

Πράγματι, όπως αναφέρει σε σχετικό δημοσίευμα η (αριστερή) εφημερίδα Information, τα νέα αυτά ιδρύματα από τη στιγμή που πέρασαν στον έλεγχο των γονέων βελτίωσαν σημαντικά τα οικονομικά τους, γεγονός που τους επέτρεψε να απασχολούν περισσότερους παιδαγωγούς με ελάχιστη αύξηση των διδάκτρων. Επίσης μείωσαν δραματικά τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, με αποτέλεσμα να έχουν οι απασχολούμενοι περισσότερο χρόνο να αφιερώσουν στα παιδιά.

Φυσικά υπάρχει και μια μερίδα της κοινής γνώμης που ανησυχεί με αυτές τις εξελίξεις θεωρώντας ότι αποτελούν τον προθάλαμο για την πλήρη ιδιωτικοποίηση των μηχανισμών κοινωνικής ευημερίας. Ομως η γενικότερη εκτίμηση είναι ότι αυτές οι εξελίξεις αποτελούν νίκη της «κονωνίας των πολιτών». Είναι χαρακτηριστικό ότι το νέο μανιφέστο του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της χώρας αναγνωρίζει πως η «κοινωνία των πολιτών» θα πρέπει να λαμβάνει ενεργά μέρος στην επίλυση διαφόρων προβλημάτων που μέχρι σήμερα άνηκαν αποκλειστικά στις αρμοδιότητες της κρατικής γραφειοκρατίας. Επίσης οι εξελίξεις αυτές έδειξαν, όπως επισήμαναν τα τοπικά ΜΜΕ, πόσο ισχυρή ομάδα πίεσης είναι οι γονείς από τη στιγμή που συνειδητοποιούν τα συμφέροντά τους. «Γονιοί συνειδητοποιημένοι, ποτέ νικημένοι», όπως λέει και το γνωστό σύνθημα.