Του Στελιου Μαρiνη*

Μολονότι πιστεύω ότι η δημόσια παιδεία βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο και πρέπει όλοι να αγωνιστούμε για την προστασία της, δήλωσα ευθέως στους μαθητές του σχολείου μου ότι οι καθηγητές τους δεν θα ήθελαν να κάνουν κατάληψη. Παράλληλα, τους τόνισα ότι θα σεβαστούμε κάθε απόφασή τους, εφόσον δεν στηρίζεται σε ταπεινά ελατήρια.

Ολα αυτά δεν τους τα είπα ως ατομικές σκέψεις, αλλά μεταφέροντας την άποψη της πλειοψηφίας του Συλλόγου Διδασκόντων που είχε εκφραστεί σε άτυπη συνεδρίαση του οργάνου. Οι μαθητές με άκουσαν, με χειροκρότησαν και αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη ψηφίζοντας 152 υπέρ και 52 κατά. Οι λόγοι που ήμουν προσωπικά αντίθετος σε αυτή την κατάληψη ξεκινούσαν από την αγωνία μου, που είναι και αγωνία όλων των συναδέλφων, να βγάλουμε την ύλη, να υλοποιήσουμε τα πολιτιστικά προγράμματα, αλλά και να διεκδικήσουμε αιτήματα για το σχολείο και την παιδεία με κοινή δράση καθηγητών, γονέων και μαθητών, κοινωνικών φορέων, αντί της αυτόνομης μαθητικής κινητοποίησης. Από την άλλη όμως δεν είδα μεγάλο ενδιαφέρον των ΜΜΕ για τις 1.500 περίπου χαμένες μέχρι σήμερα ώρες στο σχολείο μας εξαιτίας της απουσίας καθηγητών, ούτε για όλες τις άλλες ελλείψεις που οφείλονται στην απαράδεκτα χαμηλή χρηματοδότηση της δημόσιας παιδείας, ενώ καθημερινά στήνονται πάνελ και παράθυρα για τις καταλήψεις. Με άλλα λόγια, έστω και αν ο τρόπος προβολής των καταλήψεων στρεβλώνει την εικόνα, επιτυγχάνει να μένουν στο προσκήνιο της επικαιρότητας τα ζητήματα της εκπαίδευσης.